Best memories from other conscious state

Gdy tak na siebie patrzyły nagle usłyszały dziwny syk docierający tym razem z antresoli na której wcześniej stały. Błyskawicznie zerwały się na równe nogi a gomorianka odwróciła się w stronę schodów oddalonych od nich o kilkadziesiąt metrów. Ostrza błyszczały w mroku rozświetlanym jedynie przez słabe światło błękitnej kuli. Serce Mei znów zaczęło szaleńczo walić w młodej piersi.
- Co to do cholery było?! – szepnęła cicho choć ledwo mogła powstrzymać krzyk przerażenia a przełknięcie śliny graniczyło z cudem.
- Nie mam pojęcia – odpowiedziała równie cicho Seti – Nie chcę cię martwić ale coś na pewno rusza się przy wejściu do tego pomieszczenia. Mea, tam coś jest...
Dziewczyna czuła jak nogi uginają się pod ciężarem jej ciała. Krew pod gigantycznym ciśnieniem przepływająca przez uszy powodowała ogłuszający szum.
Gomorianka zamknęła na chwilę oczy po czym drzwi do dziwnej kapsuły otworzyły się jakby reagując na jej myśli. Mea bez namysłu wskoczyła do środka a zaraz za nią weszła tam Seti, nadal pozostając w pełnej gotowości.
Cokolwiek stało na antresoli błyskawicznie zerwało się do biegu w ich kierunku. Twarde stopy uderzały o stalowe schody a sapanie czegoś co zbliżało się w zastraszającym tempie sparaliżowało Meę. Coś ogromnego i szybkiego jak lampart gnało w ich stronę rozbijając szczątki leżące wszędzie na podłodze.
- Zamknij te pieprzone drzwi! – Mea zamknęła oczy i wrzasnęła ze wszystkich sił a jej krzyk obudził równie mocno wystraszona gomoriankę, która sparaliżowana strachem stała wcześniej nieruchomo.
Coś zbliżającego się w ich kierunku z błyskawiczną prędkością. Nagle kilka metrów od kapsuły odgłosy galopu urwały się. Oznaczało to jedno – skok. Seti zamknęła oczy, opuściła dłonie a właz w ostatniej chwili zasunął się bezszelestnie.
Głuchy huk uderzenia przeszedł przez ściany małego, zamkniętego i owalnego pomieszczenia, jednak był tak stłumiony że ledwie słyszalny. Uderzenie powtórzyło się kilkukrotnie. Nieznany napastnik zaciekle atakował zamknięte drzwi jednak bezskutecznie. Na każde kolejne zgrzyty Mea reagowała wzdrygnięciami przerażonego ciała, natomiast Seti stała z uniesionymi dłońmi oraz ostrzami a jej nogi ugięły się w kolanach. Cały jej organizm przygotowany był do walki.
Stały nieruchomo wsłuchując się uważnie w dźwięki docierające z zewnątrz i jakby oczekując kiedy wróg wedrze się do środka. Jednak kapsuła, do czegokolwiek służyła, stworzona była z bardzo wytrzymałego materiału, który zdawał się nawet nie reagować na spływające po nim ciosy.
Po kilku minutach niepokojące dźwięki ustały. Jedynie ich głośne i szybkie oddechy wypełniały teraz małą przestrzeń, która stała się dla nich oazą i schronieniem. Ani Mea ani Seti nie odzywały się nawet słowem. Dopiero po kilku chwilach pierwsza szepnęła dziewczyna.
- Co to było do jasnej cholery?!
- Nie mam pojęcia – odpowiedziała szeptem gomorianka upychając słowa pomiędzy głębokie i opanowane, w przeciwieństwie do Mei, oddechy – Nigdy nie czułam takich wibracji, takiego umysłu. Nie spotkałam się jeszcze z taką istotą – po kilku głębszych oddechach dodała - Na pewno nie było inteligentne.
- Co?! – szepnęła zdziwiona dziewczyna.
- Nie kierowało się inteligencją. Czułam instynkt – odparła kobieta.
- Czyli to było jakieś zwierzę?
- Można tak powiedzieć, choć pierwszy raz czułam tak dziwną wibrację – chwilę zawahała się – Polowałam wiele w swoim życiu i nigdy nie czułam zwierzęcego umysłu pracującego w taki sposób a zazwyczaj działają podobnie.
- Co jakiś zwierz robi w takim miejscu?! – twarz Mei wykrzywiła się w grymasie niezrozumienia.
- Nie oceniaj środowiska po tym co znasz. Życie ma nieskończenie wiele form, czasem takich o których istnieniu nie zdajemy sobie sprawy – a jej ciało wyprostowało się.
Opuściła ręce a ostrza rozpuściły się. Potrząsnęła dłońmi aby pozbyć się reszty cieczy. Mea z niezadowoleniem spoglądała jak jej towarzyszka wyluzowuje się i opuszcza gardę.
- Co robisz?! W każdej chwili może tutaj wejść! – powiedziała już głośniej z nutką pretensji.
- Mea nie panikuj. Słyszysz? – wskazała oczami przestrzeń dokoła – Cisza. Poszło już. Ta kapsuła jest bardzo wytrzymała.
Dziewczyna spojrzała na nią jakby zmuszając samą siebie do zaufania tym słowom. Przeczesała dłonią włosy i rozejrzała się dokoła. Były w malutkim, owalnym pomieszczeniu o średnicy może półtora metra. Ściany błyszczały metalicznie odbijając idealnie błękitnie światło oraz ich własne sylwetki. Były idealnie gładkie, pozbawione jakichkolwiek przycisków, wnęk, okien czy wyświetlaczy. Mea zastanawiała się do czego służy ta tajemnicza kapsuła.